Rejsebøger og rejseguides: Madproducerende og drikkeproducerende regioner

Det kan være overvældende at ankomme til en storby, hvor der er alt for meget at se. Du ved ikke, hvor du vil starte, og du har ikke overblik over, hvor langt der er fra Louvre til Sacre Coeur. Her er denne bog helt perfekt. Adolf Langsted giver en overskuelig guide til Paris, hvor hvert kapitel ved hjælp af detaljerige anekdoter beskriver en ny, spændende rute omkring i metropolen.Bogen udkom første gang i 1895.Adolf Langsted (1864-1919) var romanforfatter, digter og dramatiker. Han var særligt fascineret af Frankrig, især Paris, som han flere gange rejste til. Han oversatte endda franske dramaer til dansk. Herudover var kristendommen meget vigtig for ham, hvilket mærkes i nogle af hans udgivelsers tematikker.

Dlaczego Hiszpanie większość życia spędzają w barach?Co wspólnego z Krajem Basków ma „Gra o tron"?I wreszcie czym jest tytułowa sobremesa?„W Hiszpanii, jeśli wracasz do domu przed trzecią w nocy, to nie byłeś na imprezie tylko na kolacji" – to popularny slogan jednej z hiszpańskich kampanii reklamowych. Gdy Hiszpanie wychodzą na miasto, to często na całą noc, dlatego ich kraj kojarzy się nam z wakacjami, sjestą, mananą i „życiem jak w Madrycie".Z tej słonecznej opowieści dowiecie się, ile wspólnego z rzeczywistością mają te wyobrażenia. Autor przedstawia rożne oblicza mieszkańców Hiszpanii; wyjaśnia, czemu tak często śmieją się z siebie samych i jak radzą sobie z historycznymi podziałami. Opowiada o bogatej historii hiszpańskiego feminizmu oraz przygląda się z bliska kwestiom masowej turystyki, z którymi mierzy się dziś nie tylko serce Katalonii – Barcelona.Mikołaj Buczak - Poznaniak, filolog, lektor języka hiszpańskiego i niderlandzkiego. W wolnych chwilach uwielbia przemierzać bez planu Europę Środkowo-Wschodnią, czytać reportaże oraz uczyć się języków obcych. O Hiszpanii i Hiszpanach możecie poczytać i posłuchać na jego Instagramie @hiszpanskasobremesa.

INNA GRUZJA. Bieda, wykluczenie, brak tolerancji?Merabi ma 36 lat, pracuje w firmie ubezpieczeniowej, ma trzy siostry – i uwiera go Gruzja. Mówi: – Budujemy szklane domy, robimy euroremont, ale zaraz spod spodu wychodzi grzyb, bo nie ocieplimy ścian, a zimą nie włączymy kaloryfera, bo nas na to nie stać. Ale chcemy być nowocześni, więc kupujemy to, co kojarzy nam się z Zachodem. Z klatek – brudnych i śmierdzących, bez światła i z przeciągami, bo z jakichś powodów od zawsze buduje się je bez szyb – wchodzisz w świat jak z Dynastii: złoto, szezlongi i kominki, w których nikt nie pali, bo są tylko na pokaz.Na pokaz w Gruzji są też zmiany. Mimo ustawy antydyskryminacyjnej i równości płci wpisanej w konstytucję, kobieta na stanowisku to wciąż rzadkość, a osoba transpłciowa może zostać pobita na ulicy – i nikt jej nie pomoże.Stasia Budzisz - Absolwentka filologii polskiej i rosyjskiej na Uniwersytecie Gdańskim oraz Polskiej Szkoły Reportażu. Dla freelancerki porzuciła pracę w korporacji farmaceutycznej, w której pracowała prawie dekadę. Obecnie tłumaczy z rosyjskiego na polski (także w odwrotnej kolejności) i pisze reportaże m.in. dla „Przekroju" i „Nowej Europy Wschodniej". Brała udział w projekcie reporterskim Światła Małego Miasta i jest współzałożycielką grupy reporterskiej Głośniej.

Vincent Klink, der "Sitting Küchenbull", hat sich auf den Weg gemacht, um der Welt ihre letzten kulinarischen Geheimnisse zu entlocken. Ob im nahöstlichen Jemen, im wasserdurchfluteten Venedig oder in eisiger Kälte bei den Eskimos ... der deutsche Sternekoch läßt auf seinen Reisen kaum eine Station aus und schildert seine teils skurrilen Essenserlebnisse mitreißend. Gelesen von Vincent Klink höchstpersönlich ist "Immer dem Bauch nach" der ideale Leckerbissen für alle Kochbegeisterten und reisende Feinschmecker!Vincent Klink, geboren 1949, betreibt in Stuttgart das renommierte Restaurant "Wielandshöhe". Deutschlandweit wurde er bekannt duch die Fernseh-Kochsendung "ARD-Buffet" und "Koch-Kunst mit Vincent Klink". Klink ist Autor und Herausgeber zahlreicher (Koch-)Bücher; darunter der Bestseller "Sitting Küchenbull - Gepfefferte Erinnerungen eines Kochs".

Siden den første danske pølsevogn åbnede i 1921, har de små vogne stillet den lille sult hos danskere landet over. Selvom pølsevognen bogstavelig talt kan køres bort, er den stadig en fast del af bybilledet til glæde for de mange lokale og til stor morskab for flere turister, der trækker på smilebåndet over, at danskerne har bygget en vogn rundt om pølsemanden.Allan Mylius Thomsen fortæller i bogen her fra 1995 historien om pølsevognen og dens plads i danskernes hjerter. Bogen er spækket med anekdoter og beskrivelser af pølsevognens udvikling gennem det tyvende århundrede. Samtidig spørger forfatteren, om pølsevognen er under pres fra de nye udenlandske fastfoodrestauranter, og om den stadig vil være en del af gadebilledet i fremtiden.Allan Mylius Thomsen (f. 1948) er dansk forfatter og byhistoriker og har udgivet en lang række bøger om Københavns historie. Oprindeligt er Allan Mylius Thomsen uddannet manuskriptforfatter fra Filmskolen, og han har siden hen lavet radio- og tv-udsendelser samt været guide på Dyrehavsbakken og på byvandringer i det historiske København.