Afrikansk historie: førkolonial tid

Ten oryginalny szkic historyczny jest owocem wieloletnich zainteresowań małżeństwa Jana i Janiny Balickich problematyką Afryki Południowej, które w 1950 r. zainicjowała polska delegacja na V sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Książka składa się z czternastu rozdziałów, które dotyczą m.in. wczesnej historii Afryki Południowej, kolonizacji holenderskiej, początków państwowości burskiej, rządów Hertzoga i Smutsa, apartheidu w latach 1948-1973, kultury południowoafrykańskiej, dziejów RPA do 1976 r. ,,Historia Burów. To utwór pisany z punktu widzenia doświadczonego polskiego dyplomaty, specjalisty w zakresie prawa międzynarodowego i osoby szczególnie wrażliwej na politykę dyskryminacyjną wobec Afrykanerów. Atutem publikacji jest język przystępny nawet dla czytelnika amatora oraz cenne wskazówki bibliograficzne dla osób bardziej obeznanych z dziejami Burów.Jan Balicki (ur. 2 maja 1909 we Lwowie - zm. 30 kwietnia w Warszawie) - profesor doktor habilitowany nauk prawnych UMCS w Lublinie, specjalista w zakresie prawa międzynarodowego, dyplomata. Od 4 października 1957 do 9 stycznia 1959 r. pełnił funkcję polskiego posła w Hadze, a od 9 stycznia 1959 do 1965 r. był tam ambasadorem. Jest autorem wielu książek, między innymi o historii i kulturze Holandii. Otrzymał ważne odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasług (dwukrotnie) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.Janina Banicka podzielała zainteresowania męża Jana dotyczące prawa międzynarodowego, historii i nauk społecznych. Jan i Janina Baliccy są autorami książek pt. ,,Alarm dla ambasad", ,,Jak to w dyplomacji ładnie", ,,Historia Burów. Geneza państwa apartheidu".

Genezą powstania tego szkicu historyczno-politycznego jest wieloletnie zainteresowanie dyplomaty Jana Balickiego problematyką afrykańską ze szczególnym uwzględnieniem historii Burów. Na kolejnych kartach książki autor z dbałością o detale historyczne i właściwą sobie wrażliwością na ludzką krzywdę opowiada m.in. o: pierwszych Portugalczykach w Afryce Południowej, społeczeństwie białych plantatorów w XVIII wieku, czy despotycznych rządach Kompanii Wschodnioindyjskiej. Oto przed nami przystępnie napisane kompendium wiedzy na temat apartheidu w RPA z podziałem na sekcje społeczne, polityczne i ekonomiczne. Balicki wzbudza podziw swoją wszechstronną znajomością nie tylko apartheidu, ale też języków, religii i kultury południowoafrykańskiej, dlatego niniejsza książka z lat 80-tych powinna wzbudzić zainteresowanie również współczesnego miłośnika historii RPA.Jan Balicki (ur. 2 maja 1909 we Lwowie - zm. 30 kwietnia w Warszawie) - profesor doktor habilitowany nauk prawnych UMCS w Lublinie, specjalista w zakresie prawa międzynarodowego, dyplomata. Od 4 października 1957 do 9 stycznia 1959 r. pełnił funkcję polskiego posła w Hadze, a od 9 stycznia 1959 do 1965 r. był tam ambasadorem. Jest autorem wielu książek, między innymi o historii i kulturze Holandii. Otrzymał ważne odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasług (dwukrotnie) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Jego córką jest Ewa Maria Bartnik (ur. 15 grudnia w Warszawie) - profesor nauk biologicznych, uznana wykładowczyni akademicka.

"El sencillo proverbio que afirma que «no puede borrarse de la carne lo que está impreso en el hueso», de uso tan común en Inglaterra, nunca fue tan cierto como en la historia de mi vida. Cualquiera habría pensado que, tras cincuenta y cinco años de aflicciones y de toda una variedad de infelices circunstancias que pocos hombres, si no ninguno, habían sufrido jamás; tras siete años de paz y regocijo en la plenitud de todas las cosas; envejecido y dispuesto, si es que alguna vez fue posible, a disfrutar de la posibilidad de experimentar todas las circunstancias de la vida mediana hasta averiguar cuál era la que más se adaptaba a la obtención de la completa felicidad del hombre; tras todo eso, digo, cualquiera habría pensado que aquella propensión a deambular, de la cual en el relato de mi primera salida al mundo ya advertí que se imponía en mis pensamientos, debería haberse gastado, evacuada por completo su parte volátil, o condensada al menos, de modo que, a los sesenta y un años de edad, yo podría haberme inclinado por permanecer en casa y por poner fin a mi tendencia a arriesgar la vida y la fortuna.Y así es como explica el aventurero Robinson Crusoe, al que habíamos conocido en el primer libro en su famosa isla, por qué cambia el escenario de sus días, cómo movido por la necesidad que es más fuerte que cualquier deseo se ve obligado a dejar atrás su vida apacible en la pequeña granja en Inglaterra que a su regreso de la isla había comprado, donde vive con su mujer y sus 3 hijos, para embarcarse en una nueva aventura...Pero esta vez, en lugar de pasar sus días en la isla, nos llevará con él en un viaje por Brasil, Madagascar, Formosa, Taiwan, la vasta Siberia, Rusia, China... Lugares en los que Robinson entrará en contacto con los habitantes locales y nos relatará las costumbres de los pueblos que son tan lejanos para nosotros, así como las aventuras que vivirá en estas tierras remotas y exóticas; entre ellas, lo encontraremos escapando de la persecución de un oso o el ataque de una manada de lobos...Pese a no carecer de aventuras, el carácter de este segundo libro es, sin embargo, otro; se podría decir que es más reflexivo, incluso un tanto filosófico o antropológico, con el tema del colonialismo de fondo, el análisis de las tensiones culturales o la controversia del progreso, la ciencia o los avances tecnológicos que no siempre garantizan la felicidad.Daniel Dafoe nació en Londres en 1660 en pleno colonialismo británico, de allí surgen sus pensamientos para escribir esta novela. Daniel Dafoe también trabajo como escritor, periodista y panfletista.

Hatschepsut ist eine der faszinierendsten und geheimnisvollsten Herrschergestalten des Alten Ägypten. Die Tochter des Pharaos Thutmosis I. herrschte mehr als 20 Jahre lang als Königin, genauer: als Pharao. Denn dies ist das Besondere an Hatschepsut: Sie regierte keineswegs „als Frau" oder „Königin" – diesen Titel gab es im Alten Ägypten gar nicht. Bekannt sind vor allem die großen Bauwerke, die Hatschepsut errichten ließ, an erster Stelle ihr Totentempel in Deir el-Bahari, direkt neben dem Grab Mentuhoteps. Als Baumeisterin war sie auch im Amun-Tempel von Karnak tätig; die rundplastischen Bildnisse zeigen sie zunächst noch als Frau, später setzt sich dann die ausschließliche Darstellung als Mann durch. Marianne Schnittger zeichnet in ihrem Hörbuch das Leben dieser Herrschergestalt nach und rückt sie in das Licht ihrer Zeitumstände.